… ik heb er mali aan !

(Bij de dood van Gerrit Komrij…)

BERICHT ONDER EEN STEEN GEVONDEN – De rupsen komen. Ze trekken op dit moment in een processie door het buitengebied en als ze hun zelfgesponnen veel te warme dekens over de hunebedden leggen, ga ik een musical opvoeren voor ze. Ik spring op een H.Bed en zing uit mijn volle borstje:

STOP IN THE NAME OF LOVE!

Ik doe al mijn kleren uit, trek mijn glitterbikini aan (strand of geen strand, weer of geen weer – ik weet wat goede cultuur is), ik knip mijn rode licht aan en geef een showtje weg. Helemaal gratis.

Krijg de fuck, verdomme! Ik dans! Deze dag komt toch alleen maar de hele tijd hetzelfde nieuws terug. Wie had er altijd gelijk? De taalkunstenaar natuurlijk. Maar ik geef hem geen gelijk om het loodje te leggen, hij zou zichzelf ook geen gelijk geven, Gerrit Komrij: 68 jaar.
De berichtgeving lijkt te worden overschaduwd door gepraat over “een fatsoenlijke voorziening voor onze ouders en grootouders”. Ja, nou weet ik het wel! Wat moet ik ermee. Ik ben mijn eigen ouders en grootouders. Ik bloem! Ik lezen!

En ik dans verder! Ik zing, ook nog! Tralalalalie!!
Is er iets aan de hand in het buitenland? Erf… wat?
Erfgoed of erf niet – was het niet een beroemde politicus die dat ooit zei? Wat kan ik er aan doen, wat zeg ik: ik heb er mali aan!
En daar zijn de cpb-cijfers weer… een lachertje. De crisis loopt naar zijn hoogtepunt en wat bedenkt de gevallen politicus? Een sterfhuisconstructie. Voor ‘onze’ ouders en grootouders. Even duidelijk: niet voor de dichter die tot zijn 68ste doorwerkt. Het zou kunnen dat ieder mens een dichter is, maar vandaag geen artistiek gefilosofeer – beloofd!

Ik smeer ‘m hier mensen, bij deze de virtuele groeten… ik schrijf door en overtroef de mannetjes – ik verzin een kwaal… verzin iets geks…. ik ga niet in therapie – ik schrijf een roman!

… en natuurlijk kan dit schrijven niet zonder een commercial:

foto boven: Gerrit Komrij op het Spui in Amsterdam met Een kanarie genaamd Kurt.
© George Maas