Veel volk was er, op de eerste mei 2014 in Prenzlauerberg bij het standbeeld van Ernst Thälmann – een van de meest indrukwekkende monumenten overgebleven uit de DDR-tijd. Op deze Dag van de Arbeid stond er ’s morgens namelijk ineens een hele horde kabouters voor de gigantische kop in voormalig Oost-Berlijn. Allemaal krachtig met de vuistjes omhoog voor het beeld van de grote socialistisch voorman. Vorwärts und nicht vergessen?
Keer op keer wordt het beeld beklad met graffiti, en telkens wordt het weer schoongemaakt. Rond 1 mei kun je er zeker van zijn dat het verf-vrij is, zo is het de afgelopen jaren nog altijd geweest. “Es ist bescheuert” dat het constant opnieuw schoongemaakt wordt, zei een politie-agente vanochtend, terwijl ze geamuseerd naar het kaboutervolk keek. “In drei, vier Tage ist es wieder beschmiert”.
De verrassingsactie bestaande uit tientallen in het gelid geplaatste kleine strijdmakkers was zonder twijfel kunst, wisten de buurtbewoners direct. En wat vonden ze het leuk. Steeds meer mensen stroomden toe. Steeds meer kabouters werden geadopteerd. Of dat moest, was niet duidelijk, maar ze konden opgepakt, dus waarom niet? En iedereen vond een leuke kameraad, dus, eh, zet de schouders er maar onder! Tsja, zei de oude Thälmann zelf niet: “Einen Finger kann man brechen, aber fünf Finger sind eine Faust”? Zo gingen ze gewoon mee naar huis. Als oude vrienden die je, ook na tientallen jaren, zonder tegensputteren een gastvrij onthaal biedt.
En het Thälmann-monument? Dat bleef aan het eind van de ochtend alleen achter. Als altijd. Verkeer raast voorbij. Buurtbewoners laten er de hond uit. Groepjes toeristen, onderweg op de fiets, stappen er graag even af. Om wat foto’s te maken van een een overweldigend aandenken aan een ander bewind, aan de periode dat dit een ander land was.
Ondanks vervlogen tijden willen velen het standbeeld behouden, evenals het park dat erachter ligt. Alles samen vormt het een prachtig geheel; het karakteristieke monument in combinatie met de wonderlijke stadsnatuur eromheen. Dat laatste vooral door de nachtegalen die er in de lente, als het eenmaal pikdonker is, keihard zitten te fluiten.
Het gebied heeft voorlopig een beschermde status, maar het is afwachten wat er komt van de bouwplannen die er liggen voor, ja, ook dit hoekje van Berlijn.
>>foto’s: Ilona Verhoeven
mixed Media Soup 