Op een avond, ergens.
Ideeën popten op als flitsen tijdens het onweer. Hielden ze zich koest, de ideeën, dan leek het allemaal maar saai. Niet dat ze er niet waren op zo’n moment, maar het stroomde voort, het kolkte minder. Dat kon een voordeel zijn: de volgende ochtend was er minder weg te strepen.
Een zachte regen daalde neer.
Er liep een dinosaurus door de tuin.
Het was een moment geweest om na te denken over de toekomst. Eigenlijk was er geen man over boord als er niks gebeurde in de toekomst, als er geen nieuwe dingen in het verschiet lagen. Dan zou blijken dat de toekomst al lang begonnen was.
De oertijd voorbij, zoiets.
Op teletekst meldde een van de koppen: recordfile door regen en toeristen. Zo. Die konden de toeristen in hun zak steken. Als ze niet uitkeken, werden ze met z’n allen op een trein gezet.
De tuinverlichting sprong aan. De sensor deed zijn werk.
Niemand ziet ooit de dinosaurus, ondanks dat het licht is aan gefloept. Hij heeft een balkje voor zijn ogen.
Gooi je deuren open en vloek niet. Want daar is de heilige slak.
Hij loopt niet, hij schuift.
Wichelroedes wijzen hem de weg naar de toekomst.
tekst: Ilona Verhoeven
mixed Media Soup 