Met Valentijnsdag in het verschiet, denkt toch iedereen weer eens aan iedereen – of in ieder geval iemand aan iemand. Een prettig idee in een samenleving waarin het al decennialang over individualisering gaat.
Vele jaren lang kwam er steevast op de veertiende februari anonieme post. Een envelop met een mooie kaart erin waarop dan heel kort iets liefs stond.
Meestal iets in de trant van: ‘ik vind je lief, je bent een schatje’. Soms stond er ook nog ‘daaaaag’ onder, maar ondertekend was het uitdrukkelijk niet. Dat alles in een heerlijk antiek handschrift. Ik kende het uit duizenden, dat handschrift, de vele halen en lussen, de losse pennenstreek. Al mijn hele leven. Dit was hoe de hand van een moeder schrijft.
De eerste keer dat het 14 februari werd en er niks in de brievenbus zat, was zwaar klote. Confronterend zogezegd. Eigenlijk is het nog steeds balen. Alles.
Mijn moedertje kon erg goed anonieme liefdesboodschappen sturen, op precies de juiste dag in het jaar, naast al die andere dingen die ze kon en die nu alleen nog gemist kunnen worden.
Wie nog twijfelt over het sturen van een Valentijnskaart: gewoon doen. Het is echt aan te raden als je iemand heel lief vindt én als je denkt dat het heel nodig is dat hij of zij dat weet. Kan dus ook naar je eigen liefje, naar je kinderen, ouders, tantes, leuke vrienden en vriendinnen, en ga zo maar door.
Wel nog één dingetje: Valentijnspost doe je niet digitaal. Het moet leesbaar zijn vanaf iets anders dan een scherm. Heb je geen papier, geen pen, of durf je eigenlijk toch niet van je te laten horen, jammer dan, en ach, wat maakt het ook uit!
Eventueel kun je nog naar de spuitbus grijpen en je hart luchten door je gevoelens op de muur te schrijven. Als je maar niet je naam erbij zet.
tekst: Anoniem!
mixed Media Soup 