Aantekeningen over musiceren en voorlezen, en een restje doerian als honorarium
Zo’n avond waar alleen een soort droombeeld van over blijft… een literair-muzikale performance met eten, mensen ontmoeten en kaarslicht! Oftewel inspiratie met Carlo Lammers aka Peter Hendriks. Op het programma stond een ‘verrassingsoptreden’ bij een diner.
Zoiets hadden we nog nooit gedaan, dus die uitdaging gingen we graag aan.
Het deed ons denken aan de mystery guest in de Showbizzquiz, en de gedachte te mogen verblijven in een gigantische cadeauverpakking met een groot vraagteken erop maakte het leven ineens tot een regelrecht geschenk. Onderweg door de polder kwamen we in de stemming door ook alvast de rol van de ideale quizkandidaten op ons te nemen. We fantaseerden over de prijzen die we in ontvangst zouden gaan nemen. Een jaar lang gratis champagne, feestsets in de vorm van een koffertje waarin een fles, een glas, een hoedje en een toeter. Een jaar lang gratis bloemen, onze handen in beton, opgenomen in de rij van onsterfelijke showbizz-winnaars. Onze fantasie sloeg op hol bij de mogelijkheid van het winnen van het vraagteken; niet die van die mysterie-guest-doos, maar die van de verrassingsprijs, altijd iets wat je zelf nooit had kunnen bedenken. Een rondvlucht over in bloei staande bloembollenvelden bijvoorbeeld met middenin de kleurenpracht de namen van de winnaars. En stel toch dat… ja, wat als Lenny Kuhr ook acte de présence zou geven! Uitkijkend over de prachtige omgeving en de oevers van de Waal had het niet veel gescheeld of we zouden in lyrische toestand zijn aangekomen, luidkeels Visite, visite, een huis vol visite zingend.
Rustig een landweggetje indraaiend en hobbelend door de ruige natuur van de Millinger Waard, kwamen we relaxed aan op de plek van het nieuwe avontuur: de Millinger Theetuin. Een betoverende omgeving, een idyllisch buiten met Spaanse allure, niet ver van Nijmegen.
Na een ultravegetarische maaltijd, vakkundig klaargemaakt door een lieve Indische kok, was het, net voor het toetje, tijd voor de verrassing van de avond. Peter speelde een aantal van zijn toffe ultrakorte liedjes, er was zelfs een meezinger bij, en gaf een voorproefje van wat de zondag erna in het Besiendershuis in Nijmegen op stapel stond, de presentatie van de eerste muziekvideo van zijn band Kalinka Kreukelzone, de clip van het liedje getiteld Vakantiepark. Daarna las ik een kort verhaal voor uit Fiets onder de waterspiegel.
Qua thematiek hadden we aansluiting gevonden bij de door het mooie weer alom ontketende vakantiesfeer, jazeker, zo zijn we dan ook wel weer. De gasten aan tafel reageerden enthousiast, wat natuurlijk heerlijk was.
Ja, we hebben leuke mensen leren kennen. Een vrouw meegevoerd door twee vrolijke vriendinnen voor een verlaat en onverwacht verjaardagsuitje. En tegenover ons zat een leuk stel dat dertien jaar samen was, een prachtig aantal jaren om te vieren, en waarom niet aan een tafel met allemaal nieuwe mensen. We praatten over van alles en nog wat, bijvoorbeeld over Dr. Oetker die geen man maar een vrouw is – toch iets waar haast nooit over gesproken wordt.
Na ons intermezzo met voorlezen en muziek, dat overigens daadwerkelijk verrassend werd bevonden, kwam het nagerecht. Dat had op z’n minst ook door kunnen gaan als ‘de verrassing’. Naast spekkoek en kue lapis betrof het een portie doerian-ijs, een doerian-toffee en ‘gewoon’ verse doerian, puur op een schaaltje.
Het was, zo bleek, een onvergelijkelijke avond met aparte wendingen en bijpassende smaken. Ineens wisten we wat we toch de hele tijd voor iets raars hadden geroken, de doerian.
Bij het afscheid kregen we wat er over was in een bakje mee, voor thuis.
Of dat een goed teken was? Daar gingen we nou eens niet bij stil staan! In de auto haalden we nog eens diep adem, om vervolgens de adem diep in te houden. We werden zowat bevangen door de penetrante geur van de tropische vrucht die, hoewel goed verpakt, zelfs nog met een extra plastic zakje erom, al snel de overhand kreeg.
Dapper reden we verder door het duister. Of Peter op dat moment ook aan Ron Brandsteder dacht, weet ik niet, maar ik in ieder geval wel. Ergens in mijn hoofd bulderde een onbedaarlijke lach, die van Ron.
Ron kon altijd zo ontzettend lachen op televisie, bevrijdend bijna, en wat hij ook kon: de show zo mooi afkondigen. De Showbizzquiz was pas compleet als hij, echt helemaal aan het eind, een afscheidsgroet riep, met meestal een welgemeende hoge uithaal tot besluit. “Bye bye en tot een volgende keer, joehoe!”
We keken uit over het donkere landschap. Ver weg aan de horizon voltrok zich een schitterend schouwspel van lichtende nachtwolken.
tekst: Ilona Verhoeven
mixed Media Soup 