In The Guardian staat dit weekend een artikel waarin het lied Don’t dream it’s over van Crowded House in de spotlights staat. Een melancholiek, maar hoopvol nummer, aldus het stuk, waarin overigens meteen ook de term Weltschmerz valt. Lijden aan de wereld en tegelijkertijd de toekomst níet somber inzien, wat een geweldig eigentijdse combinatie eigenlijk.
Jaren tachtig
Het lied hoor ik in Berlijn geregeld op de radio, maar hier in de Hauptstadt zijn er dan ook tal van radiozenders die muziek uit de jaren tachtig draaien als ware het een eerste levensbehoefte. Dat heeft te maken met een hele generatie luisteraars die deze ‘vrije muziek’ pas na de val van de muur echt meekreeg en om die reden al die songs bijzonder waarderen.
Tijd vooruit
Met Don’t dream it’s over lijkt de band zijn tijd aardig vooruit. Het is een universeel nummer, zou je ook kunnen zeggen, althans, dat stellen de schrijvers van het Guardian-artikel, dat het een soort voorpublicatie is van het nieuw verschenen boek The Song Remains the Same, 800 Years of Love Songs, Laments and Lullabies van Andrew Ford & Anni Heino. Het lied is universeel voor vrijheid en hoop geworden, schrijven Ford & Heino. Een lied waarin de vrijheid bezongen wordt.
Meezinger
Het Hey now! Hey now! in het refrein maakt het lied een onvermijdelijke meezinger, om niet te zeggen meeroeper, en al in de eerste regel komt het F-woord, eh… op de proppen. There is freedom within, there is freedom without….
Zoals te zien in de ‘official videoclip’ opent freedom deuren en ramen, verbindt alle kamers in het huis en maakt daarbij de muren week en doorzichtig.
Ik hou van de orgelsolo in het midden van het lied. Dat zegt verder niks (ik hou van alle orgelsolo’s, misschien daarover later nog eens een keer) behalve dat het even een momentje is om weg te dromen (don’t dream it’s over, natuurlijk).
Beatles en paper cup
Crowded House liet zich inspireren door het beroemde Beatles-nummer Across the Universe. De inhoud van hun paper cup werd bewust overdreven. Waar de Beatles nog zongen
Words are flowing out
Like endless rain into a paper cup
werd het in ‘Don’t dream’ een deluge, een zondvloed die uit de papieren beker stroomde:
Try to catch the deluge in a paper cup
There’s a battle ahead, many battles are lost
But you’ll never see the end of the road
While you’re traveling with me
Door muren, langs scherven
Met het orgelsolootje (om het er toch nog even over te hebben) is de omzwerving door het huis in de mission room aangekomen van het ‘crowded house’. Overal zweven dingen rond, en ondanks dat je niets ziet vallen, zijn er toch scherven. Een zoet liedje, met hier en daar wat scherps, denk ik dan, en dat kan ik dan gewoon mooi vinden hè. Ja, zo’n lekker oud clipje waarin door muren wordt gewandeld, daarmee heb je me helemáál, moet ik toegeven. En aan het eind loopt zanger Neil Finn, na al die muren in het huis dus moeiteloos door te zijn gegaan, heel losjes verder, het huis uit. In z’n eentje het landschap in. Prachtig toch.
Wist je trouwens dat Finn ook de titelsong van The Hobbit voor zijn rekening heeft genomen? Kijk je op internet naar Crowded House, dan komt dat nummer ook automatisch een keer langs. Song of the lonely mountain. Daar liep hij in die Don’t dream-clip uit 1986 waarschijnlijk al naartoe. En naar een of ander orgeltje, vermoed ik.
tekst: Ilona Verhoeven
mixed Media Soup 