Emmertje

‘Es ist ernst, nehmen Sie es auch ernst’, sprak bondskanselier Angela Merkel deze week de bevolking toe, uitgezonden via diverse televisie- en internetkanalen. De afgelopen week had ze al een paar keer persconferenties gegeven, maar nu was het menens.

Merkel gaf een toelichting op de uitzonderlijke situatie waarin de wereld nu verkeert. Sinds de hereniging van het land, zei de bondskanselier, nee, sinds de Tweede Wereldoorlog hebben we niet voor een grotere uitdaging gestaan.

We mogen het huis nog uit, zei de in de DDR opgegroeide Merkel – uit ervaring weet ze hoe het is als je je niet vrij kunt bewegen, het zou het laatste zijn waar ze toe over zou gaan. Ze deed een beroep op de bevolking om zich te houden aan de regels die voor de komende tijd gelden.

Nu zitten we dus binnen. Uit vrije beweging, zeggen we dan.

Het is een kwestie van je een beetje thuis voelen.

De meeste ongelukken gebeuren in en om het huis, maar die gedachte drukken we weg.

De enige plek voor wat frisse lucht is het balkon.

Mijn lief en ik hangen af en toe als Statler en Waldorf over de rand, alleen het gehoon en gelach ontbreken. Van commentaar proberen we ons te onthouden. We kijken naar iedereen die er nog wel uit gaat, eruit moet misschien.

Al dagenlang ga ik er alleen op uit als het brood op is – en de wijn natuurlijk. Naar de supermarkt. Een paar dagen geleden zag ik op straat een emmertje met een tekst erop. ‘Zu verschenken’ stond er. Een veelgebruikte methode in Berlijn om van oude rotzooi af te komen: je neemt een tas of een doos, stopt er van alles in, en zet erbij dat het te geef is. Met dat ‘verschenken’ zijn veel mensen min of meer afgericht op mogelijke verrassingen; overal waar ook maar een doos staat opgesteld, is het even loeren of er iets van je gading bij zit 

Terug naar het emmertje. Er was dus iets ‘zu verschenken’. Het was een klein emmertje, eentje om mee te spelen in de zandbak, ware het niet dat nu het virus rondwaart de speeltuinen tot no-go-area’s verklaard zijn.

Er zat een wc-rol in het emmertje, er paste er precies één in. ‘Om weg te geven’. Zodra de vondst binnen handbereik was, werd hij echter weggetrokken. Net als met de oude portemonnee-op-straat-truc, er zat een stuk touw aan. Het emmertje verdween in de lucht, naar een balkon vol lachende kinderen.

 

Dit bericht is onderdeel van een serie in samenwerking met het Besiendershuis Nijmegen. Het Besiendershuis organiseerde een festival genaamd ‘Suffering Matters’ dat door de omstandigheden rondom het Corona-virus echter gecanceld moest worden. Ilona Verhoeven, gevraagd als writer-in-residence voor het festival, stuurt nu in tijden van Corona berichten de wereld in vanuit Berlijn. Een ‘Quarantaine-kanaal’: made by het Besiendershuis en Ilona, met verhalen, observaties en inspiratie.