Meters maken

Iemand heeft met krijt op de grond aangetekend hoeveel twee meter is. Dat is zeg maar de veilige variant van anderhalve meter. Qua lengte ongeveer de helft van mijn schaduw.

Eenmaal buiten kun je uitgaan van ‘twee armlengtes afstand’.

Afstand houden is namelijk de regel op het moment, anderhalve meter.

Maar wiens armen gebruik je als maatstaf?

Toch gaat het best goed. Zelfs blikken worden geregeld afgewend in de straten van Berlijn. Het viel me meteen op. Mogelijk ben ik te veel een omhelzingen-mens.

Het huis verlaten mag in principe alleen in speciale gevallen. Voor boodschappen, als je naar het werk moet, of naar een dokter.

Een enkeling ontdekt dat hij eigenlijk een huismus is, voor de meeste anderen is ‘thuis-isolatie’ een experiment waarbij, als het niet de eigen echtgenoot of de kinderen zijn, de waanzin op de loer ligt.

Op de grote kruispunten staat op de borden die doorgaans files of andere verkeerssituaties vermelden wat de bedoeling is. Er staan hashtags bij: # FlattenTheCurve # WirbleibenzuHause # stay@home # gesundbleiben.

Niets echter over twee armlengtes.

Ik strek mijn armen uit.
Twee armlengtes abstractie.

Soms is een meter langer dan hij in werkelijkheid is. Wie sportvissers in zijn familie of onder zijn vrienden heeft, kent dit verschijnsel.
‘Eh, nog even, hoe groot was ‘ie, zei je?’
En al snel is een vijftig centimeter grote karper een joekel van een beest dat met geen armlengte te beschrijven is.

Ooit kwam ik eens op sollicitatie bij een van mijn ‘toekomstige collega’s op het secretariaat’ (ik solliciteerde toen nog naar secretarieel werk) en kreeg een halve arm toegestoken. De jonge vrouw tegenover mij had geen onderarm en dus ook geen hand. Ik greep de stomp als was het een eenarmige bandiet. Niet uit onbeleefdheid, in tegendeel.

Ik vond het toen wat ongemakkelijk, dat geef ik toe. Misschien had ik een dubbelgevouwen arm moeten opheffen en terug moeten porren.
Nu zou het allemaal geen enkel probleem meer zijn, en in de toekomst al helemaal niet, ik bedoel, áls iedereen elkaar over een tijdje weer mag groeten, dan zal dat om te beginnen voorzichtigheidshalve niet meer dan ellebogenwerk worden.

Hoe lang we het nu geldende ‘afstand houden’ vol moeten houden is onduidelijk.

Lang geleden, op de fiets onderweg door de Yorkshire Dales, wees een Engelse automobilist eens in de richting van de horizon waar volgens hem een volgend dorpje lag, ‘op een steenworp afstand’.

Ik herinner me een fietstocht van zeker anderhalf uur, door de regen.

Het Besiendershuis in Nijmegen organiseerde dit voorjaar het Suffering Matters Festival. Door de omstandigheden rondom het Corona-virus moest dat echter gecanceld. Als writer-in-residence van het festival, maakt Ilona nu in tijden van Corona berichten uit Berlijn.