Frühling schnuppern… dat doe ik vooral vanaf het balkon, ik dwarsboom niks, ik niet, maar heel af en toe vlieg je tegen de muren op van het thuis zitten. Wat helpt is een blokje om. Dat mag dus niet meer. Wie zich ongeoorloofd buiten begeeft, riskeert een boete. ‘Ausgangssperre’, ‘Kontaktverbot’, het zijn Duitse woorden, maar over de hele wereld zijn er dit soort maatregelen.
Sinds zo ongeveer alles van regeringswege dicht moest, is hier behalve het af en toe nog opkomende geraas van vrachtverkeer nog maar weinig geluid.
Een paar dagen geleden was er geschreeuw, het kwam van de straat.
Dus naar het balkon.
Beneden stond een stel te bekvechten. Een dikke kale man en een vrouw met roze geverfd haar. Dat was zeg maar haar meest opvallende uiterlijke kenmerk. De muts van de witte winterjas die ze droeg was omzoomd met een blauw bontje.
Roze en blauw, dat stond haar goed.
Een paar meter verder zat een hond. Op ‘Abstand’.
De vrouw was over haar toeren, zoveel was duidelijk. De man had haar gelokt met ‘mooie praatjes’, maar nu?
Nu moest hij incasseren. Een vrouwenvinger priemde in zijn borst.
‘Je hebt ál mijn spullen weggegeven!’ klonk het bits. Woede hing als een onvermijdbaar virus om het koppel dat zich er niet van bewust leek dat iedereen in de buurt het gedoe mee kon krijgen.
‘Hoe zou jij je voelen?’, riep de vrouw, volledig overtuigd van haar slachtofferrol én van haar eigen gelijk.
De hond liep los over de stoep en ging steeds verder weg. Een voorbijganger kreeg een blafsalvo. De anderhalve meter afstand volgens richtlijnen van de overheid was daarmee gewaarborgd, dat dan weer wel.
De vrouw kon er werkelijk niet over uit dat de man haar kleren aan een ander had gegeven. Terwijl ze iets onverstaanbaars krijste, maakte de man gebaren. Van bovenaf zag het eruit als: ‘ik-kan-er-niks-aan-doen’ en ‘ik-weet-het-ook-niet’.
Al lopend ruzieden ze verder, tot ze een paar panden verder ergens een deur in gingen.
Ik moest ook maar weer eens naar binnen.
Eenmaal weer aan tafel, begon het geschreeuw buiten opnieuw.
Terug naar het balkon. Het is goed om geregeld frisse lucht te halen.
De hond zat aan de lijn nu. Hij blafte niet, hij stond er gewoon bij. De man was zeer vertrouwd voor hem. Althans, de hond zag geen reden om hem aan te vallen.
Misschien was de hond het gewend. Honden wennen ook aan situaties, net als kinderen. Iedereen heeft dan zijn rol binnen een sociale groep, hoe groot de groep is, maakt dan niet uit.
De reden om geen streng uitgaansverbod in te voeren was voor bondskanselier Merkel dat mensen depressief kunnen worden en dat er kans is op huiselijk geweld – heb je straks geen Corona, maar vallen er wel andere doden, dat is ook weer niet de bedoeling.
De vrouw gilde iets over ‘die ander’. Het woord dat ze gebruikte zocht ik voor de zekerheid op, maar de vertaalwebsite hielp me maar ten dele verder, om niet te zeggen hield me tegen, want de ‘zoekresultaten bevatten mogelijk ongepaste woorden’.
Toevallig kwamen er veel mensen langs. Op de Greifswalderstraße was een tram gestopt en aangezien het openbaar vervoer steeds minder vaak rijdt, is er zo weinig aansluiting dat je verder beter kunt gaan lopen.
Iedereen negeerde het ruziënde stel, dat zo dicht bij elkaar stond dat ik verwachtte een van de twee een kopstoot te zien gaan uitdelen. Dat gebeurde niet. De man capituleerde. Of was zij het die toegaf?
Op een kom-nou-mee-gebaar van de man, een hand die wees en tegelijk een tegemoetkoming kon zijn, gingen ze samen naar huis.
Buiten bleef het stil.
Stiller dan ooit in deze straat.
Nu het Suffering Matters Festival noodgedwongen verschoven is, stuurt writer-in-residence van het Besiendershuis Ilona Verhoeven berichten vanuit Berlijn. Een ‘quarantaine-kanaal’ dat gaandeweg vorm krijgt: #Besiendershuisarrest in samenwerking met Peter Hendriks en Jan-Wieger van den Berg.
mixed Media Soup 