Een tekst beginnen met ‘ogen dicht’. De schrijver die iets gebiedt, een gebod aan de lezer en tegelijk aan zichzelf. Sluit de werkelijkheid die je ziet even uit, neem een pauze, doe even niets. Bekijk het even. Het hier en nu tot niks verklaren. Niet vijandig, maar noodzakelijk. Een ‘opnieuw’, het voortdurende terugkomen.
Ogen dicht.
Het donker in.
Op toneel geldt dit of dat niet, maar wie heeft daar iets mee te maken? De coupeuse heeft alles vermaakt wat ze kon. Alles past. De lichtman is naar huis.Nee,
Wegwezen. Er is niets meer te zien.
Doek.
Mag ik al, eh? Nee, nog niet… Verrassing! Een wolkenloos uitzicht, stromend water, witte vogels pikken stukjes brood uit de hemel. Terwijl de dieren rijtjes vormen in de lucht verloopt het leven voor een kort moment in cirkels, rommelige maar vloeiende cirkels, gedragen op vleugels. De mini-brioches uit de tas veranderen in steeds kleinere prachtig ronde balletjes. Perfect zwevend boven het hoofd, en makkelijk op te vangen.
De meeuwen zijn stil en hebben de tijd. Ze stoppen niet, zo lang er balletjes zijn, draaien zij hun rondjes. Hun vleugels maken een zacht waaiend geluid als ze een paar keer aanzetten om, als per kerende post, een nieuwe kans te maken op een lekker hapje. Balletje, balletje! De wisseling van de wacht in het blauw boven de rivier is slechts een behoedzaam en waanzinnig snel bijsturen. De rollen draaien ongemerkt. Er heerst iets, zeggen ze. Opperste concentratie, dat is alles. De lucht, zonder filter. Meer dan dit is het niet. Kijker en werper, vanger en kijker.
© tekst en foto: Ilona Verhoeven
www.mixedmediasoup.com
mixed Media Soup 