Driekoningen 2021. En toen was het januari. Plotseling januari wilde ik schrijven, want alles gaat de hele tijd plotseling deze dagen. Behalve mijn werk, dat gaat gestaag door. En in mijn werk ook. Verhalen waarin alles plotseling gaat, zijn ongeloofwaardig schijnt het. Alleen beginnelingen laten alles plotseling gebeuren, staat in handleidingen hoe je moet schrijven. Plotseling ging het regenen. Nou, mij kan dat gebeuren, want ik kijk soms urenlang niet op van een schrift of van een scherm, of ik lig gewoon te maffen, maar goed, het is natuurlijk ongelooflijk veel prozaïscher als er eerst donkere wolken aan komen drijven, wolken zwanger van regen, dat soort wolken. Dat gebeurt me overigens ook, want ik ben dol op uit het raam kijken.
Maar goed, in de werkelijkheid gebeurt er dus wél van alles plotseling. Door politici die paniekvoetbal lijken te spelen gebeuren er dingen plotseling. Maar daar wilde ik het nu toch maar niet over hebben. Laat ik het eens hebben over wat ik maak.
Een blog over the making of. Waarom niet. Nu is er bijvoorbeeld net een nieuwe aflevering in de lucht, of beter gezegd online, van Mixed Signals. Dat is de podcast die ik sinds de lente van 2020 samen met Peter Hendriks maak.
De eerste lockdown was een schok. Het was zo’n schok dat het woord ‘plotseling’ amper nog betekenis had: in het licht van de lockdown sloeg ‘plotseling’ zeg maar nergens meer op. En toen dachten we, kom laten we eens een levensteken geven. Dus: een podcast. Iedereen doet podcasten, wij ook: podcasten. Of, nou, dat klopt niet helemaal – wij zaten nog net voor de ergste podcastgolf. Nu heeft iedereen twee podcasts, wij hebben er nog steeds maar eentje, met z’n tweeën.
Wat ons wel leuk leek, was dat nu we in de tweede golf zitten het thema ‘golf’ mee te geven aan de podcast die we nu in de winter bedachten. Go with the flow, dat idee.
Na wat ge-app had ik Jaap Robben zover dat hij een leuke audiobijdrage zond, en Ernie Bossmann had ook nog een schitterend gedicht, dat zeer toepasselijk was. Dus daar gingen we mee verder. De vaste rubriek ‘De binnenwereld’ was met de gastbijdragen gevuld. Nu nog iets voor ‘Wat verder niet ter tafel kwam’ en ‘Niet onopgemerkt gebleven’. Dat laatste is meestal een wat bespiegelend stukje. En wvnttk is een deel waarin Carlo Lammers zijn zegje doet, de vaste medewerker uit Nijmegen.
Het geheel wordt altijd tot een eenheid gesmeed door Peter, in zijn homestudio in Leuth bij Nijmegen. Ja ‘smeden’ is in dit verband een heel toepasselijk woord. Hij maakt prachtige soundscapes die precies passen, en dat doet hij vol toewijding.
Eigenlijk wilde ik die aflevering eindigen met het Wilhelmus. Zodat als het afgelopen was het echt duidelijk zou zijn dat het klaar was. Net als in de oertijd van de radio. Dat de luisteraars zouden weten dat ze rustig konden gaan slapen.
Ik belde naar Leuth en zei: ‘Peter, heb jij ergens het volkslied?’
Ik hoorde dat hij aan de andere kant van de lijn iets anders aan het doen was. Hij was niet bezig met Van Nassauwe of Van Duitschen Bloed.
Ik hoorde dat hij absoluut niet gericht was op waar ik het over dacht te moeten hebben. Wat hij precies deed, kon ik niet zo goed inschatten. Misschien was het de wc-rolhouder die ik hoorde rinkelen, het kon ook zijn dat hij zijn favoriete wijnglas erbij pakte of dat hij zijn fiets van het slot haalde om een stukje door de Ooijpolder te gaan rijden.
Ik hou het er maar op dat hij per ongeluk langs een takje van zijn kerstboom streek terwijl hij begrijpend knikte en, vooruit, goedkeurend keek naar de piek in de boom, die perfect recht stond, en glinsterde, daar bovenin de boom, bijna bij het plafond, en dat er zodoende ondertussen een kerstklokje klingelde. Ja, die Peter was er maar mooi op tijd bij geweest met het kopen van die boom. Want dit jaar was alles anders, alles moest in allerijl dicht vanwege plotselinge aanscherping van de regels. De Coronaregels. Het klinkt zo liefelijk eigenlijk, Coronaregels, als de uitleg van een een bordspel dat je gezellig met de hele familie kunt spelen.
Ik werd er weemoedig van. Bij mij thuis geen boom, zoals andere jaren. Ik keek foto’s uit mijn gevonden foto-collectie, in het mapje ‘kerst- en wintervertellingen’ zag ik mensen bij bomen. En ook vond ik een soort macro-opname van beestjes onder een boom. Een haasje, het kan ook een muisje zijn, en een ijsvogel. Een fantastisch tafereel, sprookjesachtig.
Waar was de tijd dat ik voor kerst in de stemming kwam door naar Galeria Kaufhof te gaan en een beetje doelloos rond te dwalen op de kerstafdeling? Dat was maar een jaar geleden! Doelloos dwalen en af en toe een foto maken. Nieuwe vrienden maken, knuffelen met de knuffels der knuffels, de bunzings, tussen het knuffelen met je geliefde door, want het is best romantisch op die kerstafdeling van de Kaufhof. Maar nu, dit jaar, was er helemaal niks. Het warenhuis was dicht, en de bomen lagen op de hoek van Alexanderplatz op een stapel, tussen een paar hekken, achter slot en grendel. Het was allemaal zo snel gegaan dat ik niet eens tijd had gehad het nummer van Loudon Wainwright III op te zetten, wat ik normaal elk jaar wel even doe.
Suddenly it’s Christmas,
The longest holiday.
When they say “Season’s Greetings”
They mean just what they say:
It’s a season, it’s a marathon,
Retail eternity.
It’s not over till it’s over
And you throw away the tree.
Volgend jaar is opnieuw alles anders. Daar ga ik maar van uit. Volgend jaar! Nee, dit jaar al. We hebben nog maar elf en een halve maand te gaan. Dan is alles anders. Anders als altijd. En dan koop ik een boom zodra het kan. Als een trofee zal ik hem het trappenhuis door sjouwen, net als alle andere jaren, behalve dat ene jaar 2020. Het zal zijn als een tijdreis. Back to the future. Een magisch moment, onvermijdelijk.
Tekst (+beeld): Ilona Verhoeven
Mixed Signals is te beluisteren via vele streamingdiensten (abonneer je! gratis). Of klik meteen op deze link https://mixedsignals.buzzsprout.com/957427/7098640-golf
mixed Media Soup 